Hoe Smoks Hanne haar andere klomp verloor…

Smoks Hanne en de Verdwenen Klomp in het Aardbeienveld

Het was een frisse lenteochtend, ergens tussen dauw en dag. Smoks Hanne, de zonderlinge heks uit Zelhem, had haar bezem weer eens afgestoft voor een vroege vlucht. Zoals altijd zat ze achterstevoren op haar bezem – niemand wist precies waarom, maar Hanne zei altijd:
“Zo kan ik altied nog even kieken waor ik ewest bin.”

Terwijl ze zo achterwaarts door de lucht zweefde, ving haar kromme neus ineens een verrukkelijke geur op. Aardbeien! En niet zomaar aardbeien — nee, de allerzoetste van boer Herman, die met zijn veld aan de Pluimersdijk woont, daar waar de weg de Halse Mark raakt.

Teunis stond bekend om zijn lentekoninkjes tot vér in de streek — zelfs tot in Deventer werd er over zijn rode vruchten gepraat. Ze waren glanzend als lak, zoet als honing en smolten op de tong als dauw in de ochtendzon.

Hanne dook iets lager, verleid door die geur. Maar net op dat moment schoot er met een schel “KRAAA!” een zwarte kraai rakelings langs haar hoofd.

Ze schrok zich een hoedje en riep:
“A’j d’r neet uut kiek’n, dan vliegt d’r straks meer as m’n klomp!”

En ja hoor: haar klomp schoot los, tolde een paar keer door de lucht en plofte met een zachte plof midden in het veld van Herman.

Zelf wist Hanne zich nog net aan haar bezem vast te houden en landde wiebelend op één klomp in de berm, vlak bij een verschrikte kip. Ze keek naar haar blote voet, toen naar het veld, en bromde:
“Ja hoor… da’j mie uut de lucht schrikt veur een paar aarbeie. ’t Zal toch wat…”

Boer Herman stond er al, klomp in de hand, en keek met opgetrokken wenkbrauwen.
“Zeg Hanne,” zei hij droog, “je klompen gooien doen we hier pas ná het plukken.”

Hanne zette haar handen in haar zij en knikte streng.
“’t Is die kraai zien schuld, ik wol moar effe proeven met m’n neus! En nou hef m’n klomp d’r zelf een aarbeie geplant, schien’n!”

Herman hield de klomp omhoog, draaide hem om… en fronste.
“Wat zit dáár nou in?”

In het hart van de klomp groeide een klein aardbeienplantje. En erop: één glimmend rood vruchtje, perfect van vorm.

Hanne grijnsde tevreden.
“Kiek, dat bedoel ik nou. Die klomp het goeie grond evoeld. Net as ik.”

Sindsdien hangt de klomp boven de schuurdeur van boer Herman aan de Pluimersdijk, tegen de Halse Mark aan. Niet alleen om kraaien op afstand te houden, maar ook omdat er elk jaar weer — precies in mei — uit die klomp één enkele, prachtige aarbei groeit. Zonder water, zonder zorg.

En volgens de mensen van de streek brengt die lentekoninklijke vrucht geluk aan wie ’m mag plukken.

“As ze d’r tenminste met respect mee umgaon,” zegt Smoks Hanne dan met een knipoog.
“Anders… groeit d’r volgend joar ginne meer.”